grote liefde

Grote liefde

Langzaam klimt het eekhoorntje omhoog, de grote boom in.

Zijn kleine pootjes zetten zich vast in het boomschors en af en toe richt hij zijn koppie op om zo te kijken hoe ver hij is.

Helaas voor hem is het nog een heel eind, maar dapper klautert hij verder.

Hij is op weg naar zijn grote liefde. Beneden kon hij haar niet vinden, maar daar hoog in de boom, daar zag hij haar zitten.

Met zijn ogen als kraaltjes keek hij vol verwachting naar haar op. Hij hoefde er niet over na te denken om het gevaarlijke pad te bewandelen.

In het begin was hij bang, met kleine stapjes liep hij tegen de boom op, uit angst om te vallen en haar niet te bereiken.

Maar gedurende de tijd verstreek, werd hij stoutmoediger. Hij sprong, hing aan een tak en slingerde als een klein aapje verder de boom in.

En daar was ze dan, Mooi glanzend en met de mooiste rondingen van haar soort. Hij maakte een sprongetje van blijdschap en belandde recht boven op haar.

Nu was hij bij zijn grote liefde, de beste eikel van de boom.

Verliefd omarmde hij haar met zijn kleine pootjes, om haar nooit meer los te laten.

Heimwee

Heimwee

Haar voeten zakten langzaam weg in het zachte zand. Ze voelde de kleine korreltjes tussen haar tenen kriebelen. Het was het enige gevoel wat haar nog gelukkig kon maken. De zee kwam steeds wat dichterbij en bij elke stap werd de ondergrond harder. Een schelp kraakte onder haar voet en brak in honderd kleine stukjes, net als haar hart had gedaan na zijn definitieve besluit. Ze liep verder en bij de volgende pas spetterde het water tegen haar schenen aan. Eindelijk was ze bij de zee. De ondergaande zon scheen op het water, vurig, alsof een streep in de zee in brand leek te staan. De vlammende kleuren weerkaatsten in haar zonnebril. Deze bedekte haar natte ogen en haar doffe blik. De wind liet het zand tegen haar natte benen aan waaien en de losse korreltjes schuurden langs haar betraande wangen.

Ze wilde afscheid nemen van de plek die diep verscholen in haar hart lag. Hier was hij het geweest die haar in verrukking had gebracht, als een prachtige bloem in een dorre woestijn. Hij had haar lippen gekust, haar nek beroerd en haar dijen gestreeld. Elke avond kwamen ze bij elkaar met alleen een fles wijn en een kleedje, terwijl de oranje gloed langzaam van het strand verdween. Hun liefde was genoeg om elkaar warm te houden. Ze praatten de hele nacht over hoe hun werelden er uit moesten zien. Ze waren elkaars geliefden en elkaars maatjes. En nu was het voorbij, het sprookje waarin ze vier maanden had geleefd was uit. Hij kon de gedachtes niet uit zijn hoofd laten verdwijnen. Hij was gelukkig met haar geweest, maar kon zijn ex toch niet vergeten.

De tranen gleden van haar wangen op haar lippen. Ze proefde de zoutigheid van de druppels. Zijn ex was tussen hen in komen te staan, als een soort prikkeldraad waar de constante spanning op stond. En hij kon dat niet meer aan.

Blijkbaar was zijn liefde voor zijn ex nog sterker dan dat voor haar.

Al die woorden die hij haar in het oor had gefluisterd, waren nu niets meer dan overleden klanken. Het was voorbij. Ze ging naar huis. Een lange terugreis met meer bagage dan op de heenreis. Wat ging ze hem missen en hoe kon ze ooit dat vurige verlangen voor hem in haar blussen.